Êlyas nêzîkî gel bû û got: “Heta kengê hûnê di navbera du aliyan de bi dudilî herin û werin? Heke Xudan, Xwedê ye, li pey wî bimeşin. Lê heke Baal Xwedê ye li pey wî bimeşin.” Gel tiştekî negot.
Gava ev tişt qediyan, serek hatin ba min. Wan got: “Gelê Îsraêl, tevî kahin û Lêwiyiyan jî, xwe ji kirêtiyên gelên welatên derdorê veneqetandin ku Kenanî, Hîtîtî, Perîzzî, Yevûsî, Emmonî, Moavî, Misrî û Amorî dikin.
Loma keçên xwe nedin kurên wan û keçên wan ji kurên xwe re neyînin. Li aştî û qenciya wan qet negerin ku hûn hêzdar bibin û tiştên baş ên welêt bixwin û wî ji kurên xwe re mîrasa herheyî bistînin.’
“Gava Efrayîm nexweşiya xwe, Cihûda birîna xwe dît, Efrayîm çû Aşûrê Û ji padîşahê mezin alîkariyê xwest. Lê ew nikare şifa bide we, Nikare birîna we bikewîne.
Gelê Cihûdayê bêbextî kir. Li Îsraêlê û li Orşelîmê tiştên kirêt hatin kirin. Cihûda Pîrozgeha ku Xudan jê hez dike mirdar kir. Ew bi keça îlahekî re zewicî.
«Tu kes nikare xulamtiyê ji du axayan re bike; çimkî an ewê ji yekî nefret bike û ji yê din hez bike, an jî ewê qedrê yekî bigire û yê din biçûk bibîne. Hûn nikarin xulamtiyê hem ji Xwedê re û hem jî ji dewlemendiyê re bikin.