Gotina Xudan ev e: “Wey li kurên serhildêr! Kesên pîlanan dikin, Lê ne yên min. Ew peymanan çêdikin, Lê ne bi ruhê min re. Bi vê yekê guneh li ser gunehan dikin.
Wey li wan ku ji bo alîkariyê diçin Misrê, Xwe dispêrin hespan. Ji ber ku pir in, bi erebeyên hespan, Ji ber ku pir hêzdar in, bi siwaran ewle ne. Lê li Pîrozê Îsraêl nanêrin, Li Xudan nagerin.
Lê niha ya Aqûb, Afirînerê te, Ya Îsraêl, Xudanê şikil daye te wiha dibêje: “Netirse, çimkî min tu rizgar kirî. Min bi navê te gazî te kir, Tu yê min î.
Xudan li ser vî gelî wiha dibêje: “Wan ji gerê hez kir Û ji lingê xwe re nebûn asteng. Loma Xudan ji wan ne razî ye, Niha wê neheqiyên wan bi bîr bîne, Wê ji ber gunehên wan, ceza bike.”
ji bo ku we canê xwe ji rê derxistibû. We bixwe ez şandim ba Xwedayê xwe Xudan û got: ‘Ji bo me ji Xwedayê me Xudan re dua bike û li gorî her tiştê ku Xwedayê me Xudan dibêje, ji me re jî bêje û emê bikin.’
Wê bêjin: ‘Em rabûn şifayê bidin Babîlê, lê şifa nedît. Wê bihêlin, em hemû herin welatê xwe. Çimkî dadbariya wê gihîşt ezmanan, Bilind dibe heta ewran.
“Kengê min xwest şifayê bidim Îsraêl, Sûcên Efrayîm, Xerabiyên Sameryayê derdikevin meydanê. Ew hîle dikin. Diz dikevin malan, Li derve komên rêbiran şelandinê dikin.
Lê belê Ûnis ji ber Xudan reviya ku here Tarşîşê. Ew daket Yafayê û gemiyeke ku diçe Tarşîşê dît. Wî heqê riya xwe da û ket gemiyê ku bi wan re here Tarşîşê û ji Xudan dûr bikeve.
«Wax Orşelîm, heywax Orşelîma ku pêxemberan dikuje û yên ku ji wê re hatine şandin dide ber keviran. Ka çawa mirîşk çîçikên xwe di bin çengên xwe de dicivîne, çend caran min jî xwest ku ez zarokên te bicivînim, lê we nexwest.
Hingê min nêrî û min dengê eylo bihîst ku di nîvê ezmên de difirî û bi dengekî bilind digot: «Ji ber dengê boriyên wan sê milyaketên mayî yên ku wê li boriyê bixin: Wey, wey, wey li wan ên ku li ser rûyê erdê rûdinin.»