Tîglat-Pîleserê Padîşahê Aşûrê bi ser welatê Îsraêl ve hat. Menahêm hezar telant zîv da Tîglat-Pîleser ku pişta wî bigire û padîşahiya di destê xwe de xurt bike.
Ahaz ji Tîglat-Pîleserê Padîşahê Aşûrê re, qasid şand û got: “Ez xulamê te û kurê te me. Were min ji destên Padîşahê Aramê û Padîşahê Îsraêlê rizgar bike ku li dijî min serî rakirine.”
Efrayîm şivantiya bayê dike, Tevahiya rojê ketiye pey bayê rojhilat. Derew û zordariyê zêdetir dike. Bi Aşûrê re peyman girê dide, Rûnê zeytê dişîne Misrê.
“Gelê min ji nebûna zanînê tune bû. Ji ber ku te zanîn red kir, Ezê te ji kahintiya xwe red bikim. Te Şerîeta Xwedayê xwe ji bîr kir. Ezê jî zarokên te ji bîr bikim.
“Gava Efrayîm nexweşiya xwe, Cihûda birîna xwe dît, Efrayîm çû Aşûrê Û ji padîşahê mezin alîkariyê xwest. Lê ew nikare şifa bide we, Nikare birîna we bikewîne.
Ew ji min re qurban serjê dikin, Ew bixwe jî dixwin. Lê dîsa jî Xudan ji wan qurbanan ne razî ye. Wê niha neheqiyên wan bîne bîra xwe, Wê cezayê gunehên wan bide; Wê vegerin Misrê.
Çimkî heke ji ber helakê birevin û xilas jî bibin, Wê Misir wan bide hev, Wê Memfîs wan binax bike. Tiştên wan ên zîv ên binirx, Wê bibin ên giyayê gezgezkê, Wê di konên wan de dirî şîn bibin.
Hemû peymangirên te, Wê te ji axa te bajon. Mirovên tu bi wan ewle yî, Wê te bixapînin û zora te bibin. Kesên nanê te xwarin, Wê dafikan deynin pêşiya te. Lê wê haya te jî jê tunebe.”