“Min di dilê xwe de got: “‘Min çiqas dixwest ku te bi awayekî birûmet bixim nav kurên xwe! Welatê bi dilê her kesî, Mîrasa herî xweş a miletan bidim te.’ “Min wiha jî got: “‘Tê ji min re bêjî: Bavo! Û ji pey min neqetî.
We jî tobe kir. Her yekî ji we ya ku di çavê min de rast e kir û azadiya birayên xwe îlan kir. We li hizûra min, li mala ku bi navê min tê gazîkirin peyman çêkir.
“Ez çima te bibexişînim? Kurên te dev ji min berda Û bi îlahan sond xwar ku ne Xwedê ne. Gava min ew têr kirin, wan zina kir. Ew ref bi ref çûn malên fahîşeyan.
“Ya Efrayîm, ezê çawa te bidim destan? Ya Îsraêl, ezê te çawa teslîm bikim? Ezê çawa te bikim wekî Admayê? Ezê çawa wekî Sevoyîmê bi te re tevbigerim? Dilê min peritî, Dilovaniya min dikele.
Loma wê bibin mîna mija serê sibê, Mîna xunava zû radibe û diçe. Wê bibe wekî hûrika kaya li bênderê ku bi bagerê re radibe Û dûyê ji kulekê hildifûre.
“Kengê min xwest şifayê bidim Îsraêl, Sûcên Efrayîm, Xerabiyên Sameryayê derdikevin meydanê. Ew hîle dikin. Diz dikevin malan, Li derve komên rêbiran şelandinê dikin.