Te dîsa dîsa bizivirîne Û wek gogê bavêje diyarekî fireh. Li wê derê, tê bimirî, Li wê derê, wê erebeyên te yên birûmet bimînin. Tê şerma mala xweyê xwe bî.
Her çiqas neheqiyên me li dijî me şahidiyê bikin jî, Tu ji bo xatirê navê xwe tiştekî bike, ya Xudan! Çivanokên me gelek in Û me li ber te guneh kirin.
Di rojên Yoşiyayê Padîşah de Xudan ji min re got: “Ma te ya ku Îsraêla keçika çivanok kir dît? Derket serê her girê bilind û çû bin her dara şîn û fahîşetî kir.
Wê dît ku ji ber fahîşetiya Îsraêla çivanok, min ew berda û nivîsa jinberdanê dayê. Lê Cihûdaya xwişka wê ya bêbext dîsa netirsiya. Ew jî rabû çû ku zinayê bike.
“Bêguman min nalîna Efrayîm bihîst. Got: ‘Te ez terbiye kirim Û wekî golikekî hînî nîr nebûye, ez terbiye bûm. Min bizivirîne ku vegerim, Çimkî Xwedayê min Xudan tu yî.
Loma wê şêrekî daristanê li wan bixe, Wê gurê çolê wan perçe bike Û wê piling li ber bajarên wan bikeve kemînê. Her kesê ji wir dertê, wê bê perçekirin. Çimkî neheqiya wan zêde ye Û çivanokiya wan gelek e.
Efrayîm wek çêleka perwerdekirî ye, Ew ji gêrekirinê hez dike. Ezê nîr bixim stûyê wê yê bedew, Ezê bi Efrayîm bidim cotkirin, Bila Cihûda jî cot bike. Wê ziriyeta Aqûb ji bo xwe tevrik bike.
“Ez poşman bûm ku min Şawûl kir padîşah. Çimkî êdî ji pey min vegeriya û gotinên min bi cih neanî.” Hêrsa Samûêl rabû û tevahiya şevê hewar û gaziyê xwe bir Xudan.