Êlyasê ji Tîşbeya Gîladê ji Ahav re wiha got: “Bi navê Xudanê Jîndar ê Xwedayê Îsraêl ku ez li ber sekinî me, bêyî ku ez bêjim, wê di salên bê de, ne xunav hebe, ne jî baran.”
Xudan bi riya hemû zanyar û pêxemberên xwe, Îsraêl û Cihûdayê hişyar kir û got: “Li gorî tevahiya Şerîeta ku min li bav û kalên we emir kiriye û bi riya xulamên xwe pêxemberan ji we re şandiye, ji riyên xwe yên xerab vegerin û emir û qanûnên min pêk bînin.”
“Çimkî dema berê te nîrê xwe şikand Û benên xwe qetandin. Te got: ‘Ez xulamiyê nakim.’ Tu li ser her girê bilind Û li bin her dara şîn, Razayî û fahîşetî kir.
Ka ew îlahên ku te ji xwe re çêkirin? Gava bela hat serê te ku bikaribin te rizgar bikin, Bila rabin û werin! Çimkî gelê Cihûda, Îlahên te li gorî hejmara bajarên te ye.
Îsraêl mêweke berdar e Ku fêkiyê xwe dide. Li gorî zêdebûna fêkî, Gorîgehên xwe jî zêde dikirin. Li gorî zêdebûna xweşiya welatê xwe, Kevirbel jî xweşik dikirin.
“Tevahiya xerabiyên wan li Gîlgalê destpê kir. Loma min li wê derê ji wan nefret kir. Ji ber xerabiya karên wan Ezê wan ji mala xwe bavêjim. Êdî ezê ji wan hez nekim, Tevahiya serekên wan serhildêr in.
Xudan got: “Guh bidin gotina min: “Heke di nav we de pêxemberek hebe, Ez Xudan, ezê di dîtiniyekê de xwe pê bidim zanîn. Ezê di xewnê de pê re bipeyivim.