1 Ez gula Şaronê me, Sosina newalê me.
Gadî li Gîlad, li Başan û gundên wê û li ser tevahiya mêrgên Şaronê rûdiniştin.
Wê rastî li erdê şîn bibe, Rastdarî ji jor ve binêre.
Evîndarê min, ê min e, Ez jî ya wî me. Li nav sosinan pezê xwe diçêrîne.
Dêmên wî wekî mişara kulîlkên bêhnxweş e, Lêvên wî sosinî ne Ku wekî rûnê mûrê diherike.
Evîndarê min çûye bexçeyê xwe, Mişara kulîlkên bêhnxweş Ku pez biçêrîne û sosinan bicivîne.
Ez ya evîndarê xwe me, Ew jî yê min e. Li nav sosinan pez diçêrîne.
Welat şîn dike û diçilmise, Lubnan şerm û qels dike. Deşta Şaronê wekî beriyê ye. Başan û Karmel pelên xwe diweşînin.
Çimkî Yê berz û bilind, yê ku her û her heye û navê wî pîroz e, wiha dibêje: “Ez hem li dera bilind û pîroz rûdinim Û hem jî bi kesên şikestî û nefsbiçûk re me. Ez ruhê nefsbiçûkan Û dilşikestiyan nû bikim.
Ezê ji gelê Îsraêl re bibim wekî xunav. Wê wekî sosinan kulîlk veke, Mîna sedra Lubnanê kok vede.
