23 Gava kerê, milyaketê Xudan dît ku şûrê tazî di destê wî de ye û li ser rê sekiniye, ji rê derket û berê xwe da nav zeviyê. Balamê kurê Beor li kerê xist ku bîne ser rê.
Êlîşa lava kir û got: “Ya Xudan, lava dikim, çavên wî veke ku bibîne.” Gava Xudan çavên xulam vekirin, wî dît ku çiyayên derdora Êlîşa ji hespên agirî û erebeyên agirî tije bûye.
Dawid serê xwe rakir û dît ku milyaketê Xudan di navbera erd û ezmanan de sekiniye. Di destê wî de şûrê tazî hebû ku li dijî Orşelîmê dirêj kiribû. Dawid û rîspiyên gel ku bi çûx rapêçayîbûn, deverû çûn erdê.
Xwedê ji ber çûyîna wî hêrs bû. Milyaketê Xudan ji bo ku rê li ber wî bigire, li ser riya wî sekinî. Ew li kera xwe siwar bûbû û du xulamên wî pê re bûn.
Gava Yêşû nêzîkî Erîhayê bû, serê xwe rakir û dît, yekî ku şûrê xwe kişandiye li pêşiya wî disekine. Yêşû çû ba wî û jê re got: “Tu ji me yî yan ji dijmin î?”