Êlyas bersiv da û ji wan re got: “Heke ez zilamê Xwedê me, bila agir ji ezmanan bibare, te û pêncî zilamên te daqurtîne û tune bike.” Ji ezmanan agirê Xudan bariya, wî û her pêncî zilamên wî daqurtandin û tune kirin.
Hê ew bi gotin bû, yekî din hat û got: “Agirê Xwedê ji ezmanan ket, wî pez û xulam şewitandin û daqurtandin. Ez bi tena serê xwe filitîm ku ji te re bêjim.”
Çimkî Tofet ji zû ve hat amadekirin, Erê, ji bo padîşah hat amadekirin! Wî ew kûr û fireh kir. Loda wî agir û gelek êzing e. Hilma Xudan wek lehiya kukurdê wê pê dixe.
Gunehkarên Siyonê tirsiyan, Lerzekê bi xwedênenasan girt. Dibêjin: “Ma kî ji me dikare li ber agirê bimîne Ku dixwe û tune dike? Kî ji me dikare li ber pêtên herheyî rûne?”
Bi vî awayî ew ji Çiyayê Xudan bi rê ketin û qonaxa sê rojan çûn. Ji bo ku ji wan re dera bêhnvedanê bibîne, Sindoqa Peymana Xudan sê rojan li pêş wan çû.
“Îcar ji gel re bibêje, ji bo sibê xwe pak bikin, hûnê goşt bixwin. Çimkî we got: ‘Wê kî goşt bide me? Li welatê Misrê rewşa me baş bû’ û Xudan ev girî bihîst. Wê Xudan goşt bide we û hûnê bixwin.
“Ezê heta kengê li dijî vê civaka xerab a ku li dijî min gilî û gazinên xwe dike li ber xwe bidim? Min gazinên gelê Îsraêl ên li dijî min dikin bihîstin.
Wan gazin ji Xwedê û Mûsa kir û got: “Ma we em ji Misrê deranîn ku em li beriyê bimirin? Li vir ne nan heye, ne jî av. Herwiha dilê me ji vê xwarina xerab dixele.”