Lê wan got: “Em xulamên te duwanzdeh bira bûn. Em hemû kurên bavekî ne ku li welatê Kenanê dijî. Biçûkê me niha li ba bavê me ye û birayekî me jî winda ye.”
Wê dît ku padîşah li gorî kevneşopiyê, li ber stûnê disekine. Fermandar û borîvan li ba wî bûn. Tevahiya gelê welêt şa dibû û li boriyê dixist. Wê gavê Etalya rabû, cilûbergê xwe çirand û qîriya: “Xiyanet! Xiyanet!”
Gava avakaran hîmê Mala Xudan danî, li gorî emrê Dawidê Padîşahê Îsraêlê, kahinan bi kincên xwe, di destan de borî û Asafiyên Lêwiyî jî bi zîlên destên xwe sekinîn ku pesnê Xudan bidin.
Wê heft kahinên ku heft boriyên qiloçên beranan hildidin li pêş sindoqê herin. Di roja heftan de hûnê heft caran li dora bajêr bimeşin û wê kahin li boriyê bixin.
Bi vî awayî her sê yekîneyan, xetîre kiribûn destê xwe yê çepê û borî kiribûn destê xwe yê rastê û li boriyan dixistin, cerên xwe dişikandin û diqîriyan. Wan digot: “Her bijî şûrê Xudan û Gîdyon!”