Tevî ku li ser wan tirsa gelên welatên derdorê jî hebû, wan gorîgeh li ser hîmê wê çêkir. Wan li ser wê, serê sibê û êvarê ji Xudan re qurbanên şewitandinê pêşkêş kirin.
Li ber birayên xwe û artêşa Sameryayê got: “Ev Cihûyên ketî çi dikin? Wê her tiştan ji nû ve ava bikin? Gelo wê qurban serjê bikin? Wê di rojekê de biqedînin? Wê di nav komên molozan de ma wê keviran jîndar bikin? Hemû şewitî ne!”
Çimkî tevahiya wan gotin ku divê ew dev ji kar berdin û kar nekin. Bi vî awayî xwestin me bitirsînin. Lê min ev dua kir û got: “Xwedêyo, destê min hêzdar bike!”
Li ser vê yekê serekan ji padîşah re got: “Bila ev zilam bê kuştin. Çimkî bi gotinên wiha destê şervanên li vî bajarî mane û hemû gel sist dibe. Ev zilam ne xêrê, lê xerabiya vî gelî dixwaze!”
Lê serekê welatê Parsan, bîst û yek rojan li dijî min sekinî. Piştre, ji serekên pêşî Mîxayîl hat alîkariya min. Çimkî ez li wir, li ba Padîşahê Parsê hatibûm girtin.
Wî ji min re got: “Ma tu dizanî ez ji bo çi hatim ba te? Niha ezê bizivirim û herim li dijî serekê Parsan şer bikim. Piştî ku ez çûm, wê serekê Yewnanistanê bê.