13 Dengê qîrînên şahiyê û dengê girînê tevlihev bûbû û gel ev deng ji hev cuda nedikir. Gel ewqas zêde diqîriya û şa dibû ku dengên wan ji cihên dûr jî dihat bihîstin.
Lê gelek kesên ji kahinan, Lêwiyiyan, serekên binemalan û rîspiyên ku Mala berê di hîmê wê de dîtibûn, bi dengekî bilind giriyan. Gelek kes jî, ji kêfê qîriyan û şa bûn.
Ji ber ku Xwedê ew bi şabûneke mezin şa kiribû, wan wê rojê bi şahiyeke mezin gelek qurban serjê kirin. Jin û zarok jî gelek şa bûn û şahiya Orşelîmê ji dûr ve hat bihîstin.
wê dengê kêf û şahiyê, dengê bûk û zavê were. “‘Ji Xudanê Karîndar re şikir bikin, Çimkî Xudan qenc e. Dilovaniya wî her û her e. Çimkî ezê welêt vegerînim firehiya berê’” dibêje Xudan.
‘Ma tu kî yî, ya çiyayê mezin? Tê li ber Zerûbbabîl bibî deştek! Gava ew kevirê dawî yê banê Perestgehê bîne, wê jê re biqîrin û bibêjin: Nûwaze! Nûwaze!’”