Paşê tevahiya mêrên li Cihûda û Binyamînê, di nav sê rojan de li Orşelîmê civiyan. Di roja bîstê meha nehan de tevahiya gel li meydana li ber Mala Xwedê rûnişt. Hem ji ber girîngiya kar, hem jî, ji ber baranê herkes dilerizî.
Divê her kesê Şerîeta Xwedayê te û fermanên padîşah bêqisûr pêk neyîne, çi mirin be, çi sirgûnkirin be, çi standina mal be, çi jî girtin be, bê kirin.”
“‘Çi mirov, çi heywan û çi jî zeviya ku bi milkî maye, her tişta kesekî ku ji Xudan re hatiye veqetandin, wê neyê firotin û bi şûn de neyê standin. Çimkî her tişta veqetandî ji Xudan re bi zêdebarî pîroz e.
Lê eger ew nexwaze guhdariya wan jî bike, ji civîna bawermendan re bêje. Îcar, eger ew nexwaze guhdariya civîna bawermendan jî bike, bila êdî ew ji bo te bibe wek yekî pûtperest û bacgir.
Dê û bavê wî ji ber ku ji wan ditirsiyan weha peyivîn. Çimkî ji xwe serekên Cihûyan gotina xwe kiribûn yek: Her kesê ku bigota ew Mesîh e, ewê ji kinîştê bihata avêtin.
Gelê Îsraêl got: “Gava em civiyan û hatin hizûra Xudan, ji nav hemû eşîrên Îsraêl kîjan nehat?” Çimkî wan li Mîspayê sond xwaribû û gotibû: “Her kesê neyê, divê esse bê kuştin.”
Cotek ga hildan û ew perçe kirin. Bi destê qasidan, ew perçe şandin seranserê welatê Îsraêl û wiha got: “Her kesê ku nede pey Şawûl û Samûêl, wê wiha were ser gayên wî jî.” Tirsa Xudan kete ser gel. Gotina xwe kirin yek û bi hev re çûn.