9 Çimkî hê em duh hatin dinyayê, em tiştekî nizanin, Rojên me yên li ser rûyê erdê tenê sî ne.
Aqûb ji Firewn re got: “Salên min ên xerîbiyê sed û sî ne. Salên min zû û zor derbas bûn. Bi qasî salên bav û kalên min ên xerîbiyê dom nekir.”
Çimkî em wekî bav û kalên xwe, li ber te xerîb û biyanî ne. Rojên me li ser rûyê dinyayê wekî siyê ne, namînin.
“Mirov ji jinekê tê dinyayê, Paşê rojên wî kêm in û tije derd in.
Ew wekî kulîlkan vedibe û diçilmise, Wekî siyê difilite û diçe.
Min got: ‘Bila roj bêjin Û zêdebûna salan şehrezayiyê hîn bike.’
“Rojên min ji mekûka tevnê bi leztir, Bêyî ku hêviyek hebe diqedin.
Ma wê hînî te nekin û ji te re nebêjin? Ma wê ji dilê xwe gotinan nebêjin?
Rojên min wek siya berê êvarê ne, Û ez, wek giya çilmisîm.
Belê tu ya Xudan, tu her û her li ser textê xwe yî, Û hemû nifş, wê te bibîr bînîn.
Mirov wek hilmekê ye, Rojên wî, wek wê siyê ne ku diçin.
Te jînek bi qasî bihuştê da min, Tişt nîne, li pêş te jîna min. Heta her kesê hêzdar, Tenê hilmek e.
Ji ber ku hûn nizanin û fêm nakin, Û di tarîyê de digerin, Hemû bingehên erdê dihejin.
Çimkî di çavê te de hezar sal, Wek do, derbas bûye. Wek nobeta şevê ye.