8 Wê çavên ku niha li min dinêrin careke din min nebînin, Wê çavên te li ser min bin lê ezê tune bim.
Lê zarok mir. Êdî ez çima rojiyê bigirim? Ma ez dikarim wî vegerînim? Ezê herim ba wî, lê wê neyê ba min.”
Tu lingên min qeyd û lele dikî, Çavdêriya hemû riyên min dikî Û çavê te li ser binê piyê min e.
Lê mirov dimire û tune dibe, Mirovê hilma xwe ya dawî daye, li ku ye?
Tu çavê xwe davêjî ser yekî wisa Û ji bo dîwana li dijî te min tînî?
Wê wekî xewnekê bifirin û careke din neyên dîtin, Wê wekî dîtiniyeke şevê bên qewitandin.
Çavên ku ew dîtine, wê careke din nebînin, Cihê lê mane, wê êdî lê nenêrin.
Ew dewlemend radizin, lê dewlemendî najo. Gava çavê xwe vedike, tuneye.
Çimkî niha ez bi aramî vezeliyabûm, Di xewê de bûm û rihet bûm,
Ji bo çi tu gunehên min nabexişînî Û sûcê min efû nakî? Çimkî di nêz de ezê bikevim binê axê. Tê pir li min bigerî lê ezê tunebim.”
Heke ji cihê wî bê rakirin, Cihê wî dibêje: ‘Min tu nedîtî’ û wî înkar dike.
Ba di ser re derbas dibe, tune dibe, Êdî ciyê wî, wî nas nake.
Belê derbas bû, êdî tune bû, Ez lê geriyam nehat dîtin, çûbû.
Ji ber gunehê wan, Tu ceza dikî mirovan, Wek bizûzê diqedînî, ya ku ezîz e li ber dilê wan. Ya rast, herkes tenê hilmek e.