20 Ya çavdêrê mirovan, Heke min guneh kiribe, min çi bi te kir, Ji bo çi te ez ji xwe re kirim armanc? Û çima ez ji te re bûm bar?
“Tu, tenê tu Xudan î. Te ezmanan, ezmanên ezmanan, tevahiya nexşên wan, erd û hemû tiştên di wan de, derya û hemû tiştên tê de te afirandin. Tu can didî tevahiya wan. Hemû nexşên ezmanan li ber te deverû dibin.
Heke ez guneh bikim, tu çavdêriya min dikî Û min bêsûc dernaxî.
Ezê ji Xwedê re bêjim: ‘Min sûcdar dernexe, Eşkere bike tu çima li dijî min î?
Ma tu li sûcê min digerî? Li gunehê min dikolî?
Çimkî tu tiştên tehl li dijî min dinivîsî Û gunehên xortaniya min bi milkî didî min.
Tê gavên min bihejmarta Û li gunehên min mêze nekira.
Xerabiya te mezin e Û dawiya gunehên te tuneye ne wisa?
Çimkî beriya nanê min, nalîna min tê, Hewara min wekî avê dikişe.
Heke wekî kesê gunehên xwe nixamtine, Min neheqiya xwe di dilê xwe de veşartibe,
Îcar ew li ber mirovên din bi lavijan dibêje: ‘Min guneh kir û ji rastiyê şaş bûm, Lê min heqê xwe nestand.
‘Ez pak û bêguneh im, Ez bêsûc im, li ba min neheqî tuneye.
Lê tu wisa jî dibêjî: ‘Heke ez guneh nekim, Wê çi feydeya te hebe Û çi qezenca min hebe?’
Tu guneh bikî, wê çi bi Xwedê were? Neheqiyên te zêde bin, wê çi pê were?
Çimkî tîrên Karîndar di nava min de ne, Ruhê min ji jehra wan vedixwe, Tirs û xofên Xwedê li pêşberî min rêz dibin.
Çimkî tê wan şûn ve bişînî, Tîrên xwe li hember wan bitikînî.
Wek çiyayên mezin e edaleta te, Çiqas kûr e dadbariya te. Ya Xudan, tu rizgar dikî mirov û heywanan.
Ya Xudan, Xwedayê ordiyan, Ma tê heta kîngê, hêrs bibî ji dua gelê xwe?
Wî kevanê xwe tikand Û ji bo tîr ez kirim nîşan.