1 Êlîfazê Têmanî lê vegerand û got:
Êlîfazê Têmanî lê vegerand û got:
Gava sê hevalên Eyûb, Êlîfazê Têmanî, Bîldadê Şûahî û Sofarê Naemayî, hemû xerabiya hatiye serê Eyûb bihîst, her yek ji cihê xwe rabû, li hev kir û da rê. Ji bo ku wî aş û teselî bikin, wan biryar da ku herin ba wî.
Ez ne rihet im, ne aram im, Ez nikarim bêhna xwe vedim, tenê derd tê.”
“Ma mirov ji te re gotinekê bêje tê xemgîn bibî? Kî dikare xwe ragire û nebêje?
Êlîfazê Têmanî, Bîldadê Şûahî û Sofarê Naemayî çûn û bi ya Xudan kir. Xudan duaya Eyûb qebûl kir.
Eyûb lê vegerand û got:
Bîldadê Şûahî lê vegerand û got:
Li dijî Edomê: Xudanê Karîndar wiha dibêje: “Gelo êdî li Têmanê şehrezayî tuneye?! Ma şîreta fêmdaran qediya? Şehrezayiya wan qels bû?
