40 Ku xwe di şikeftên xwe de ditepisînin Û di nav deviyan de dikevin kozikê.
Cihûda, tu ferxê şêr î, Kurê min, tu destvala ji nêçîrê venagerî. Wekî şêremê xwe vedizelîne, Wekî şêrekî xwe vedikişîne, Kî diwêre wî aciz bike?
Heywan jî diçin qulên xwe Û di şikeftên xwe de dimînin.
Gava têjikên qijakê ji Xwedê re dikin hewar Û ji birçîbûnê virde wêde digerin, Kî nêçîrê jê re amade dike?
Wek şêrê di şikeftê de, Li dera xalî kozik datîne, Ji bo girtina bindest dimîne. Ku girt, tora xwe kaş dike û hiltîne.
Va ye gel, wekî şêremê hişyar dibe, Wekî şêrekî ji cihê xwe radibe. Heta ew nêçîra xwe nexwe Û xwîna kuştiyan venexwe ranaze.”
Ew mexel dibe, wekî şêrekî razayî, Wekî şêremê, kî dikare wan rake? Kesê te pîroz dike, bila pîroz be, Kesê naletê li te tîne, bila naletî be.’”