2 Piştre hêrsa Êlîhûyê kurê Barakêlê Bûzî rabû ku ji binemala Ram bû. Ew li dijî Eyûb hêrs bû, çimkî Eyûb xwe rast didît, ne ku Xwedê.
Ûsê nixurî, birayê wî Bûz, Qemûêlê bavê Aram,
Ma li xweşa te diçe, tu zordariyê dikî, Keda destê xwe kêm dibînî Û bi keremdarî li şêwra xeraban dinêrî?
Çimkî neheqiya te hînî devê te dike Û tu zimanê hîlekaran hildibijêrî.
Xerabiya te mezin e Û dawiya gunehên te tuneye ne wisa?
“Bi navê Xwedayê ku heqê min ji holê rakir Û bi navê Yê Karîndar ê ku êş da canê min,
Bila ji min dûr be ku ez we rast bihesibînim, Heta nefesa xwe ya dawî, ezê dev ji kamiliya xwe bernedim.
Ezê rastiya xwe bigirim û bernedim, Hemû rojan, wê dilê min, min sûcdar neke.
Tu beramberî min bêrehm bûyî, Bi qeweta destê xwe zorê li min dikî.
Ew li dijî her sê hevalên xwe jî hêrs bû, çimkî tevî ku Eyûb sûcdar kiribû, wan bersivek nedabû.
“Binêre, gava min guhdarî dikir te digot, Ev gotinên te hatin guhê min:
“Gelo tu vê yekê rast dibînî? Tu dibêjî: ‘Ez li ber Xwedê rast im.’
“Gelo tê edaleta min pûç derînî? Ji bo mafdar bêyî dîtin, tê min sûcdar bikî?
Çimkî, xîretkêşiya ji bo mala te ez qedandim, Riswakirina yên ku te riswa dikin hat ser min.
Îsa bi hêrs li wan ên ku li hawirdora wî bûn nêrî, ji ber serhişkiya wan xemgîn bû û ji zilam re got: «Destê xwe dirêj bike.» Wî jî dirêj kir û destê wî qenc bû.
Lê wî xwest xwe rûspî derxe û ji Îsa re got: «Ma cîranê min kî ye?»
«Hêrs bibin, lê guneh nekin;» bila roj li ser hêrsa we neçe ava.