22 Ew kes gava dikevin gorê, Ji kêfê şa û dilgeş dibin.
Lê wê ronahiya çavên xeraban bitefe, Cihê reva wan tunebe Û tekane hêviya wan, hilma dawî be.”
Axa geliyan li wan şîrîn tê. Herkes li pey wî diçe Û kesên li pêşiya wî çûne bêhejmar in.
Wan bêriya mirinê kiriye, lê nayê, Ew ji xezîneyan bêtir lê digerin.
Ji bo çi ronahiyê didin kesê riya wî hatiye veşartin Û Xwedê derdora wî sinc kiriye?
Wê ev ji min re bibûya teselî Û ezê di nav êşa xwe ya bêdawî de şa bûma. Çimkî min gotinên Yê Pîroz red nekir.
“Xwezî daxwaza min pêk bihata Û Xwedê ya ku min bêrî kiriye bida min.
Ji dêla van hestiyên diêşin, Xweziya xwe bi fetisîn û mirinê tînim.
Min ji zindiyan bêtir Xweziya xwe bi miriyan anî, Mirî ji zindiyan bextewartir jî dîtin.
Lê yê ku hê nehatiye dinyayê Û karên xerab ên ku li ser rûyê erdê tên kirin nedîtiye, Ji herduyan dilgeştir e.
Wê hemû kesên ku ji vî miletê xerab sax mane, li hemû derên ku min ew ajotin, wê di saxiya xwe de, xweziya xwe bi mirinê bînin.’” Ev e gotina Xudanê Karîndar.
