19 Biçûk jî, mezin jî li wir in, Kole ji xweyên xwe serbest in.
Bi hev re di bin axê de radizin, Kurm wan dinixêmin.
Axa geliyan li wan şîrîn tê. Herkes li pey wî diçe Û kesên li pêşiya wî çûne bêhejmar in.
Girtî bi hev re bêxem in, Dengê serkarên suxrevan nabihîzin.
“Ma çima ronahiyê didin kesê keder? Ji bo çi jiyanê didin canê biêş?
Çimkî ez dizanim tê min bibî mirinê, Tê min bibî mala ku hemû jîndar lê bicivin.
Zarokên xelqê, zarokên began, Dewlemend û xizan, bi hev re goh bidin!
Wê mirov ji dera bilind Û ji dehşeta li kuçeyê bitirsin. Wê dara behîvê kulîlkên spî bide, Kulî giran bibin û nepengizin, Wê azwerî qels bibin, Çimkî wê mirov herin mala xwe ya herheyî, Kesên ku şînê dikin wê kuçeyan dagirin.
Hê ku ax neziviriye erdê Û ruh neziviriye ba Xwedayê ku ew daye, Tu Afirîner bi bîr bîne.
Ne hêza kesî li ser girtina bayê heye, Ne jî li ser roja mirinê. Di şerî de çûna malê tuneye. Heta xerabî jî nikare xerabkaran rizgar bike.
Û çawa ku ji bo mirovan carekê mirin û piştî wê dîwanbûn neçar e,