10 Wî li ser avê bazinek xêz kir, Li sînorê ku tarî û ronahî ji hev vediqetin.
“Heta ku dinya hebe, Wê çandinî û dirûn, Sarî û germî, Havîn û zivistan, Şev û roj hebe.”
Stûnên ezmanan dihejin Û bi erzşikandina wî şaş û metel dibin.
Xudan ji nav bagerê bersiva Eyûb da û got:
“Riya warê ronahiyê li ku ye Û ka cihê tariyê?
Ma tu dikarî yeka ji wan bibî sînorê wê Û riya mala wê fêm bikî?
Ma riya dera ku ronahî tê parvekirin li ku ye? Ka cihê ku bayê rojhilat li ser rûyê erdê belav dibe?
Ew avên deryayê li hev dicivîne, Avên kûr di sarincan de bi ser hev tîne.
Gava wî ezman ava kirin, ez li wir bûm. Çaxê wî qûbe danî ser rûyê kûrahiyan,
Gava wî sînorê deryayê danî Ku av ji emrê wî derbas nebe, Çaxê wî bingeha dinyayê saz dikir,
Gotina Xudan ev e: “Ma hûn ji min natirsin? Hûnê li pêş min nelerizin? Min sêlak kir sînorê deryayê û qanûneke herheyî Ku ew jê nikare derbas bibe. Pêlên wê rabin jî, nikare bi ser bikeve, Bike xuşîn jî, nikare derbas bike.