8 Bi taviya barana çiyê şil dibin, Ji ber tunebûna sitarê xwe dispêrin zinaran.
Ew şeva xwe tazî û bêkinc derbas dikin, Di sermayê de lihêfa wan tuneye.
Kesê sêwî ji pêsîrê dikin Û zarokê bindest gerew digirin.
Ez radizam, lê dilê min şiyar bû. Guhdar bin, evîndarê min li derî dixe! “Derî li min veke, dotmama min, yara min, Kevoka min a bêqisûr! Ji xunavê şil bû serê min, Ji dilopên şevê porê min.”
Mirovên xwarina zêde xweş dixwarin, Li kuçeyan wêran bûn. Kesên bi cilên binevşî mezin bûn, Lodên ziblê hembêz kirin.
Dinya ne hêjayî wan bû; li çolan û li çiyayan, di şkeftan û di kunên bin erdê de eware geriyan.