18 “Hûn dibêjin: ‘Ew li ser avê bi lez winda dibin. Para wan a welêt nalet e, Tu kes berê xwe nade riya rezan.
Yan jî taristan te ditirsîne ku tu nabînî. Ava lehiyan te dinixême.
Beriya dema wan hat, ew hatin rakirin, Lehiyê bingeha wan bir.
Ew di nav latikên wan de zeytûnan diperçiqînin, Li mehseran tirî diguvêşin lê tî ne.
Ew êmê xwe li zeviyê didin hev, Efareya rezê kesekî xerab kom dikin.
Tirs û saw wekî lehiyê bi ser wan ve tê, Bagera şevê wan dide ber xwe û dibe.
Min dît kesê ehmeq kok dide, Lê min yekser naletê li warê wî anî.
Derbas dibin û diçin, wekî kelekên sivik, Wekî eyloyekî xwe noqî ser nêçîra xwe dike.
Bila wek ava ku diherike, nemînin. Bila serê tîrê wan şikandî be, gava ku kevanê xwe dişidînin.
Bila sifra li ber wan ji bo wan bibe dafik, Hê di aştiyê de ne, têkevin defikan!
Naleta Xudan li ser mala xeraban e, Lê warê rastan pîroz û bereket dike.
Tu diyarê xwe wekî diyarê Nîlê cot bike, Ya Tarşîşa keç, êdî keştîgeh tuneye.
Xudanê Karîndar dibêje: “Heke hûn guhdar nekin, heke dilê we tuneye ku hûn navê min birûmet bikin, ezê naletê bi ser we de bişînim. Ezê bereketên xwe bikim nalet. Va ye min êdî ew nalet kirin. Çimkî dilê we tuneye ku hûn navê min birûmet bikin.