7 Te av bi kesê westiyayî neda vexwarin, Te nan ji kesê birçî texsîr kir.
“Heke min daxwaza belengazan texsîr kiribe Yan çavê jinebiyê tefandibe,
Heke min para xwe bi tena serê xwe xwaribe Ku sêwî jê nexwaribe,
Heke kesên li konê min negotibin: ‘Kesê bi goştê Eyûb da xwarin têr nebûbe heye?’
Wî belav kir, wî da hejaran; Rastdariya wî her û her dimîne, Qiloçê wî bilind dibe.
Kesê li ber belengazan dikeve, bi deyn dide Xudan, Ew bergîdana kirina wî dide.
Heke hûn bidin kesên birçî Û canê bindestan têr bikin, Wî çaxî wê ronahiya we ji nav tariyê derkeve, Wê taristana we bibe wekî tava danê nîvro.
Ma bi birçiyan re parîkirina nên, Li mala xwe hewandina bindestên bêmal, Cilûbergkirina kesên tazî ku hûn dibînin Û bi merivên xwe re alîkarîkirin ne ev e?
Çimkî ez birçî bûm, we xwarin neda min, ez tî bûm, we av neda min.
Lê belê: «Eger dijminê te birçî ye, xwarinê bidê; tî ye, avê bidê. Çimkî bi kirina vê yekê, tê pelên êgir bi serê wî de kom bikî.»