16 Beriya dema wan hat, ew hatin rakirin, Lehiyê bingeha wan bir.
Di şeş sed saliya Nûh de, di roja hivdehê meha diduyan de hemû kaniyên kûrahiya erdê derbûn û kulekên ezmanan vebûn.
Av keviran hilû dike Û lehî axa erdê radike û bi xwe re dibe, Tu bi vî awayî hêviya mirovan tune dikî.
Beriya demê wê karê wî biqede, Wê çiqlê wî şîn nebe.
Rojên xwe bi qenciyê diborînin Û bi aramî diçin diyarê miriyan.
Çend caran bûn kaya li ber bayê Û hûrika kayê ya ku bahozê bi xwe re birî.
“Hûn dibêjin: ‘Ew li ser avê bi lez winda dibin. Para wan a welêt nalet e, Tu kes berê xwe nade riya rezan.
Ew di xortaniya xwe de dimirin, Jiyana wan di nav fahîşeyên pûtperest de diqede.
Gelo ew ji wan kesan ewle ye Ku bedena wan wekî xaniyên heriyê ye, Bingeha bedena wan ji tozê ye Û ji bizûzê zûtir diperçiqin?
Min got, «Ey Xwedayê min, di nîvê rojên min de tu min nestîne! Salên te, dewran bi dewran dajon!
Belê tu, ya Xwedê, tê wan bavêjî korta mirinê, Wê zilamên xwînî û hîlekar, nîvê rojên xwe nebînin tucar; Herçî ez im, min xwe spartiye te.
Tu wan dimalî û dibî, ew wek xewnewkê ne, Ew wek giyayê serê sibê ne;
Tirsa Xudan emrê mirovan dirêj dike, Lê salên kesên xerab kêm dibin.
Ne zêde xerab be, ne jî bêaqil. Ji bo çi tê bêwext bimirî?
Va ye! Zilamekî hêzdar û wêrek ê Reb heye! Ew wekî taviya zîpikê, Wekî bahoza ku hildiweşîne, Wekî bahoza lehiyên rabûyî yên mezin e. Wê bi destê wî wan li erdê bixe.
Xwedê dinya berê jî nedirixand, lê çaxê wî tofan bi ser dinya nepakan de anî, wî bi tenê Nûh ê ku peyvbêjê rastdariyê bû û heftên din parastin.