5 Berê xwe bidin min! Şaş û metel bimînin, Dest bidin ser devê xwe.
Xwezî we qet dengê xwe nekira! Wê ev ji bo we bibûya şehrezayî.
Dilrast li vê yekê şaş dibin Û bêsûc li dijî xwedênenasan radibin.
Wan ji dûr ve ew nas nekir. Bi dengê bilind giriyan, xiftanên xwe çirandin û xwelî li serê xwe kirin.
Serekan jî dengên xwe dibirîn Û destên xwe didan ber devên xwe.
“Ez kêm im, ez kî me ku bersiva te bidim? Loma destê xwe dibim ber devê xwe.
Ez hiş bûm, min girt devê xwe; Çimkî te ev kir.
“Heke te bi xwebilindkirinê bêaqilî kiribe An jî te şêwra xerabiyê kiribe, Destê xwe bide ber devê xwe!
Wê gelek miletan şaş bike, Wê padîşah devê xwe ji ber wî bigirin. Çimkî wê ya ku ji wan re nehatiye gotin, bibînin Û ya ku nebihîstine, fêm bikin.
Loma di vê demê de wê biaqil bêdeng bimîne, Çimkî dem, dema xerab e.
Wê milet vê yekê bibînin Û tevî hemû xurtiya xwe şerm bikin. Wê destê xwe deynin ber devê xwe, Wê guhê wan ker bibe.
Ey kûrahiya dewlemendî, şehrezayî û zanîna Xwedê! Ma kî dikare dîwankirina wî fêm bike! Ma kî dikare riyên wî salix bide!
Wan jê re got: “Hiş be! Devê xwe bigire û bi me re were. Ji me re bibe şêwirmend û kahin. Ma ji bo te kîjan çêtir e? Kahintiya li mala zilamekî yan kahintiya ji tevahiya binemalek an eşîreke gelê Îsraêl re?”