13 Heke ez li benda diyarê miriyan bim ku bibe mala min Û min nivîna xwe li tariyê raxistibe,
Gelo mirov bimire dîsa dijî? Heta hemû rojên nobeta min biqedin û biguherin, Ezê bi hêvî bisekiniyama.
“Ruhê min êşiya û rojên min tefiyan, Goristan li benda min e.
Hûn şev dikin roj û dibêjin: ‘Ronahî nêzîkî tariyê ye.’
Çimkî niha ez bi aramî vezeliyabûm, Di xewê de bûm û rihet bûm,
Çimkî ez dizanim tê min bibî mirinê, Tê min bibî mala ku hemû jîndar lê bicivin.
Qey hêza min çi ye ku ez bisekinim? Dawiya min çi ye ku ez sebir bikim?
Ewr belav dibe û diçe Û kesê ku dadikeve diyarê miriyan careke din ranabe.
Eger ez derkevim ezman, tu li wê derê yî, Nivîna xwe raxim li diyarê miriyan, tu li wê derê yî.
Li benda Xudan be, Hêzdar û bizirav be; Erê li benda Xudan be!
Wê mirov ji dera bilind Û ji dehşeta li kuçeyê bitirsin. Wê dara behîvê kulîlkên spî bide, Kulî giran bibin û nepengizin, Wê azwerî qels bibin, Çimkî wê mirov herin mala xwe ya herheyî, Kesên ku şînê dikin wê kuçeyan dagirin.
Û dikeve nava aştiyê. Kesên di riya heqiyê de meşiyane, Di gora xwe de jî wê rihet razên.