16 Wê çawa bi mirovê kirêt û dilxerab Ku neheqiyê wekî avê vedixwe, ewle be?
“Guhdariya min bike, ez nîşanî te bidim, Ya ku min dîtiye, ez ji te re bêjim,
“Tevî ku xerabî di devê wan de şîrîn e Û di bin zimanê xwe de wê veşêrin jî,
Kîjan mirov wekî Eyûb e? Ew tinazan wekî avê vedixwe,
Gelo ew ji wan kesan ewle ye Ku bedena wan wekî xaniyên heriyê ye, Bingeha bedena wan ji tozê ye Û ji bizûzê zûtir diperçiqin?
Loma ez xwe kêm dibînim Û di nav toz û xweliyê de tobe dikim.”
Hemû averê bûn, Bi hev re murdar bûn, Kesî ku qenciyê dike tune. Tenê kesek!
Şahidê beredayî tinazên xwe bi edaletê dike, Devê xeraban neheqiyê dadiqurtîne.
Çimkî demekê em bi xwe jî bêfêm, neguhdar, xapiyayî, xulamên kêf û xwestekên cûr bi cûr bûn. Me jiyana xwe bi xerabî û çavnebariyê derbas dikir; her kesî ji me nefret dikir û cênika me jî ji hev diçû.