Li welêt dehyeka mirovan jî bimîne, Wê dîsa bê şewitandin. Wekî darberû û darmaziyan, gava qelibîn, Wê tenê qurmê wan bimîne. Ziriyeta pîroz wê wekî wî qurmî be.”
Pelên wê xweşik bûn û fêkiyê wê têra hemû zindiyan dikir. Heywanên çolê di bin siya wê de disitirîn û çivîkên ezmanan li ser guliyên wê datanîn. Her jîndarî jê dixwar.
Lê qurm û koka wê, bi hesin û bi tûnc bipêçin û di nav giyayê çolê yê teze de bihêlin. “‘Bila ew bi xunava ezmanan şil bibe, bi heywanan re ji giyayên erdê para xwe hilîne.