2 Ew wekî kulîlkan vedibe û diçilmise, Wekî siyê difilite û diçe.
Çimkî em wekî bav û kalên xwe, li ber te xerîb û biyanî ne. Rojên me li ser rûyê dinyayê wekî siyê ne, namînin.
Wê wekî mêwê cûrê xwe biweşîne Û wekî darzeytûnê kulîlka xwe daweşîne.
Ew di navbera sibê û êvarê de helak dibin, Bêyî ku haya kesî jê hebe, ew her û her tune dibin.
Çimkî hê em duh hatin dinyayê, em tiştekî nizanin, Rojên me yên li ser rûyê erdê tenê sî ne.
Rojên min wek siya berê êvarê ne, Û ez, wek giya çilmisîm.
Belê tu ya Xudan, tu her û her li ser textê xwe yî, Û hemû nifş, wê te bibîr bînîn.
Ji ber nalînên xwe, Heliyam, ez çerm û hestî mam.
Mirov wek hilmekê ye, Rojên wî, wek wê siyê ne ku diçin.
Çimkî ewê wek giya zû bên çinîn, Û wek sebza şîn biçilmisin.
Te jînek bi qasî bihuştê da min, Tişt nîne, li pêş te jîna min. Heta her kesê hêzdar, Tenê hilmek e.
«Û niha ya Reb, ez li benda çi me? Hêviya min tu yî.
Zilamê rastdar, wê wek dara xurmê geş bibe, Wek dara Sedir a Lubnanê mezin bibe.
Wek giya şînbûna xeraban, Hergav şaxdayina yên ku dikin fesadiyan, Ji bo her û her hilweşîna wan e.
Lê wê qencî bi xeraban nebe û emrên wan ên ku wekî siyê ne, neyên dirêjkirin. Çimkî ew ji Xwedê natirsin.
Lê hûn nizanin ku sibê jî wê çi çêbe. Jiyana we çi ye? Hûn hilmek in ku ji bo demeke kurt xuya dibe û di pey de winda dibe.
Çimkî: «Hemû mirov wek giyê ne Û hemû rûmeta wan jî wek kulîlka giyê ye. Giya hişk dibe û kulîlka wî dikeve,