4 “Ez ji bo hevalên xwe bûm pêkenok, Ez ê ku min gazî Xwedê dikir Û wî bersiva min dida. Zilamê rast û kamil bû pêkenok!
Gelo wê mirov li dijî gotinên te yên vala bêdeng bimînin? Gava tu tinazan bikî, wê kes te nede şermê?
Kesên bêxem felaketê biçûk dibînin, Lê felaket ji bo kesên lingê wan şemitiye amade ye.
Va ye min doza xwe saz kir, Ez zanim ezê mafdar derkevim.
Mirov devên xwe li dijî min vekirin, Li rûyê min dixin, min kêm dibînin Û li dijî min dicivin.
Hevalên min tinazên xwe bi min dikin, Çavên min ji Xwedê re hêsiran dibarînin
Tinazkaran bi rastî dor li min pêçane Û çavê min li ser kêmdîtinên wan e.
“Xwedê ez kirim pêkenokê gelan, Mirov tifî rûyê min dikin.
Min berdin, ez jî bêjim, Piştî min got, tinazên xwe bikin.
“Lê niha kesên ji min biçûktir bi min dikenin! Kesên ku min bavên wan jî nedida ber seyên keriyê xwe!
“Lê niha ew bi kilaman tinazê xwe bi min dikin, Ez bûm pêkenokê devê wan.
Kîjan mirov wekî Eyûb e? Ew tinazan wekî avê vedixwe,
De bala xwe bidin min, bila neheqî çênebe, Dîsa bifikirin, rastbûna min di xeterê de ye.
“Ez bêsûc jî bim, ne xema min e, Jiyana xwe kêm dibînim.
Wek qeşmerên qirêjî yên ziyafetan, Wan diran li min qirqiçand.
Ewê bangî min bike, ezê wî bibersivînim, Di tengahiyê de li ba wî bimînim, Ezê wî azad kim, berziyê jê re bînim.
Kesê di riya rast de diçe, ji Xudan ditirse, Lê kesê riya wî hîlekarî ye, wî kêm dibîne.
Ya Xudan, te ez xapandim û ez xapiyam. Tu ji min hêzdartir î û te ez têk birim. Tevahiya rojê ez bûm pêkenok, Her kes bi min tinazan dike.
‘Gazî min bike, ezê bersiva te bidim. Ezê tiştên mezin ku hişê mirov nagire bêjim ku tu pê nizanî.’
Lê ezê berê xwe bidim Xudan, Ezê li benda Xwedayê rizgariya xwe bim. Xwedayê min wê min bibihîze.
Tacek ji stiriyan honandin û dan serê wî. Çîtikek kirin destê wî yê rastê, li ber wî çûn ser çokan, tinazên xwe pê kirin û gotin: «Bijî padîşahê Cihûyan!»
wî got: «Xwe bidin aliyekî. Keçik nemiriye, lê ew di xew de ye.» Îcar ew pê keniyan.
Îcar ew pê keniyan. Lê Îsa hemû derxistin derve, dê û bavê zarokê û her sê şagirtên xwe birin û ket cihê ku zarok lê bû.
Gava Fêrisiyan yên ku ji peran hez dikirin, ev tiştên ha hemû bihîstin, tinazên xwe bi Îsa dikirin.
Gava vejîna miriyan bihîstin, hinekan tinazên xwe kirin; lê yên din gotin: «Emê li ser vê yekê careke din guhê xwe bidin te».
Hinekên din bi tinaz û qamçiyan, erê heta bi girêdan û zîndanê hatin ceribandin.