3 Ma li xweşa te diçe, tu zordariyê dikî, Keda destê xwe kêm dibînî Û bi keremdarî li şêwra xeraban dinêrî?
“‘Destên te şikil dan min û ez afirandim. Lê tu niha min helak dikî?
Tê gazî bikira, minê bersiva te bida, Tê bêriya karên destê xwe bikira.
Ku tu berê hêrsa xwe didî Xwedê Û ji devê te gotinên wiha derdikevin?
Xwedê min dide destê neheqan Û teslîmê xeraban dike.
Bizanibin ku Xwedê neheqî li min kiriye Û bi tora xwe ez pêçame.
Lê dewlemendiya wan ne di destê wan de ye, Bila şêwra xeraban ji min dûr be.
Lê Yê ku malên wan bi tiştên baş tije kir, ew e. Loma şêwra xeraban ji min dûr e.
“Bi navê Xwedayê ku heqê min ji holê rakir Û bi navê Yê Karîndar ê ku êş da canê min,
Tu beramberî min bêrehm bûyî, Bi qeweta destê xwe zorê li min dikî.
Ma Yê di zikê dê de ez afirandim ew jî neafirandin? Yê ku di malzarokê de şikil dide me ne yek e?
Ruhê Xwedê ez afirandim Û hilma Karîndar jiyanê dide min.
“Gelo kesek tiştekî şaş di Karîndar de dibîne, Dikare gazinan jê bike? Kesê doza wî bi Xwedê re heye bila bersivê bide.”
“Gelo tê edaleta min pûç derînî? Ji bo mafdar bêyî dîtin, tê min sûcdar bikî?
“Nexwe Xwedê kesê kamil ji xwe navêje Û bi destê kesên xerabiyê dikin nagire.
Hemû yek e! Loma ez dibêjim: ‘Ew kamil û xerab diqedîne.’
Dinya ketiye destê xeraban, Ew çavê dadgeran dinixême. Gelo ne ew be, kî ye?
Bizanibin ku Xudan Xwedê ye. Wî em afirand, em yên wî ne, Em gelê wî, miyên mêrga wî ne.
Ya Xudan, her ya ku te soz daye, tê bikî. Kerema te her û her e, Dev ji karên destê xwe bernede!
Çimkî Xudan, dibihîze belengazan, Ew kêm nabîne hêsîran.
Lê ya Xudan, tu bavê me yî. Em gil in, tu cerçêkerê me yî, Em hemû karê destê te ne.
Ji ber vê yekê, yên ku li gor daxwaza Xwedê cefayê dikişînin, bila bi qencîkirinê xwe bispêrin Afirandarê dilsoz.