Li çolê rojek meşiya, paşê hat li bin deviyeke hêrvistê rûnişt, mirina xwe xwest û got: “Ya Xudan, êdî bes e! Hema niha ruhê min bistîne, çimkî ez ji bav û kalên xwe ne çêtir im.”
Va ye, ev dilnexweşiya min a zêde Ji bo aştiya min bû. Te ji canê xwe hez dikir Û te ez ji çala rizîbûnê xilas kirim. Çimkî te hemû gunehên min avêt pişt guhê xwe.
Gava tav derket, Xwedê bayekî rojhilat ê bi şewat rakir. Tavê li serê Ûnis xist û ew sist bû. Wî xwest ku bimire û got: “Ji bo min mirin, ji vî halî çêtir e.”