Jina wî Zereş û hemû dostên wî jê re got: “Bila darekî ku pêncî gaz bilind e bê daçikandin û ji padîşah re bêje ku serê sibê Mordexay li wir bê daleqandin. Paşê bi dilekî rihet bi padîşah re here ziyafetê.” Ev pêşniyar bi dilê Haman bû û wî darê daleqandinê daçikand.
Padîşah bi hêrs ji ser sifreya ziyafetê rabû û çû bexçeyê qesrê. Haman li hundir ma ku ji Estera Şahbanû bexişandina canê xwe bixwaze. Çimkî ew pê hesiyabû ku padîşah biryara tunekirin wî daye.
Gava padîşah ji bexçeyê qesrê vegeriya, dît ku Haman xwe avêtiye ber sedra ku Ester li ser rûdine. Li ser vê yekê padîşah qîriya: “Evê di mala min de dest bavêje jina min jî?” Hema wê gavê rabûn serçavê Haman nixamtin û birin.
Ahaşwêroşê Padîşah ji Estera Şahbanû û Mordexayê Cihû re got: “Binêrin, min mal û milkê Haman da Esterê û ji ber ku dixwest Cihûyan tune bike, min ew daleqand.
Lê gava padîşah bi van fen û fûtan hesiya, bi nivîskî ferman da ku ew fenên xerab ên ku Haman ji bo Cihûyan amade kiribûn, bên serê wî. Herwiha wî emir kir ku tevî kurên xwe bê daleqandin.
“Loma Xudan wiha dibêje: ‘We guh neda min û ji bira û cîranê xwe re azadî îlan nekir. Va ye ezê li dijî we azadiyê îlan bikim.’” Ev e gotina Xudan. “‘Ezê azadiyê bidim şûr, kul û xelayê ku hûn tune bibin! Ezê we di çavê padîşahiyên dinyayê de bikim mijara sawê.
Padîşah emir kir, wan zilamên ku giliyê Daniyêl kiribûn anîn. Wî ew bi jin û zarokên wan ve avêt çala şêran. Hê negihîştibûn binê çalê, şêran ew li hewayê girtin û hemû hestiyên wan şikandin.