Di sala sisêyan a padîşahiya xwe de wî ji bo hemû serek û karmendên xwe ziyafetek da. Fermandarên Pars û Medan, rîspiyên gel û waliyên bajaran li wir amade bûn.
Hîzqiya bi wan şa bû û mala tiştên hêja, zêr û zîv, biharat û rûnê bêhnxweş, tevahiya cebilxane, hemû tiştên odeyên xezîneya xwe nîşanî wan da. Tiştek li qesir û tevahiya welatê wî nema ku Hîzqiya nîşanî wan neda.
“Wê gavê hişê min hat serê min. Ji bo berziya padîşahiya min, rûmet û rewnaqiya min dîsa li min hat zivirandin. Şêwirmendên min û zilamên min ên mezin li min geriyan. Ez gihîştim padîşahiya xwe û ez ji berê mezintir bûm.
Xwedê xwest ku bi pîrozên xwe bide zanîn ku dewlemendiya rûmeta vê sirê di nav miletan de çiqas mezin e. Ev sir ew e ku Mesîh di dilê we de ye; ew hêviya gihîştina rûmetê ye.