54 û çawa ku Ûsiv gotibû, heft salên xelayê destpê kirin. Li hemû welatên din xela hebû, lê li seranserê welatê Misrê xwarin hebû.
Heft çêlekên qor û bêmirêz ên ku li pey derketin û heft simbilên bêqîmet ên ku ji bayê rojhilat kizirîbûn jî heft sal in. Ev heft salên xelayê ne.
Lê wê heft salên xelayê li pey wan bên. Wê hemû têr û tijebûna welatê Misrê ji bîr bibe û wê xela welêt wêran bike.
Heft salên firehiyê li welatê Misrê qediyan
Wî berdewam kir û got: “Min bihîstiye ku li Misrê genim heye. Herin wir û ji me re hinekî bikirin ku em bijîn û nemirin.”
Li welatê Kenanê xela giran bûbû.
Ezê li wê derê te xweyî bikim. Çimkî wê xela hê pênc salên din bidome. An na tu, mala te û her tiştê te, wê perîşan bibin.’
Xela wisa giran bû ku li tevahiya welêt nan nema. Diyarên Misir û Kenanê ji ber xelayê şikestibûn.
Êlîşa ji jina ku kurê wê ji mirinê rakiribû re gotibû: “Rabe tu bi maliyên xwe re here û li devera tê bikarî lê bibî mêvan, bibe mêvan. Çimkî Xudan heft salan li ser welêt kir xela.”
Wî li welat xela rakir, Hemû xwarinan qedand.
Hingê li hemû welatê Misrê û li Kenanê xela rabû, tengahiyeke mezin çêbû û bav û kalên me nikaribûn xwarin peyda bikirana.