2 Firewn li herdu peywirdarên xwe hêrs bû ku ew sermeyger û sernanpêjê wî bûn.
Piştî demekê meyger û nanpêjê Padîşahê Misrê li dijî malxweyê xwe şaşî kir.
Sermeyger vegeriya ser karê xwe. Careke din wî tas da destê Firewn.
Lê sermeyger Ûsiv neanî bîra xwe û ew ji bîr kir.
Carekê Firewn ji xizmetkarê xwe hêrs bû, wî ez û sernanpêj li mala fermandarê parêzvanan hepis kirin.
Şîmiyê Ramayî li ser rezan bû û Zavdiyê Şefamî li ser berên rezan û kulînên şerabê bû.
Ya rast, xezeba mirov ji te re pesindan e, Xezeba bermayî, ji bo te bêziyan e
Hêrsbûna padîşah qasida mirinê ye, Kesê şehreza, wê aş dike.
Hêrsa padîşah wekî himîna şêrê ciwan e, Lê razîbûna wî wekî xunava ser giyê ye.
Kesê hêrsok wê cezayê xwe bibîne, Tu wî rizgar jî bikî, neçar î dîsa bikî.
Xezeb xedar e, hêrs jî lehî ye, Lê kî dikare li ber hesûdiyê bisekine?
Hêrodês li Sûr û Saydayiyan gelek hêrs bûbû. Hingê ew hemû bi hev re hatin, piştî ku Bilastos şahneyê padîşah kişandin aliyê xwe, lihevhatin xwestin. Çimkî welatê wan ji aliyê xwarinê ve bi welatê Hêrodês ve girêdayî bû.