6 Gava qasid li Aqûb vegeriyan, wan got: “Em çûn ba birayê te Esaw. Va ye ew jî bi çar sed zilamên xwe re tê pêşiya te.”
hemû heywanên xwe û hemû malê ku li Paddan-Aramê qezenc kiribû hildan û berê xwe da welatê Kenanê ba Îshaqê bavê xwe.
Ji kerema xwe min ji destê birayê min Esaw biparêze. Çimkî ditirsim ew were û êrîşî min, zarokan û dayikên wan bike.
Aqûb gelek tirsiya û aciz bû. Wî mirovên xwe, pez, dewar û deve kirin du beş.
Wî got: “Heke Esaw were û êrîşî beşekî bike, wê beşê mayî bireve.”
Aqûb serê xwe rakir û dît ku va ye Esaw bi çar sed mirovên xwe re tê. Wî zarok di nav Lêa, Rahêl û herdu cariyeyan de kirin du beş.
Esaw got: “Wî çaxî bihêle ez çend kesan bi te re bihêlim.” Aqûb got: “Çima? Tenê ez dixwazim dilê xweyê min bi min xweş be.”
Esaw pirsî û got: “Ev koma ku ez lê rast hatim, tê çi wateyê?” Aqûb got: “Ji bo ku dilê xweyê min bi min xweş be.”
Şexem ji bav û birayên Dînayê re got: “Bila dilê we bi min xweş be, hûn çi bixwazin ezê bidim we.
Wan got: “Te canê me rizgar kir. Heke dilê xweyê me bi me xweş be, emê bibin koleyên Firewn.”
Wekî wî mirovî ye ku ji ber şêr direve Û hirç tê pêşiya wî, Mîna zilamê ku tê malê, dest dispêre dîwêr Û mar pê vedide.
Rûtê got: “Te qencî bi min kir, ezbenî. Tevî ku ez ne xizmetkareka te me jî, te bi gotinên xwe yên xweş ez teselî kirim.”
Rojekê Rûta Moavî ji Naomiyê re got: “Destûr bide min ez herim zeviyê, li pey zilamekî xêrxwaz efareya simbilan bikim.” Naomî jê re got: “Here keça min.”
Hannayê got: “Hêvîdar im dilê te ji min xweş be.” Paşê rabû nan xwar û beşera wê jî xweş bû.