Piştre xulam ji malxweyê xwe deh deve bar kirin. Çimkî her cureyê diyariyên hêja yê malxweyê wî di destê wî de bû. Ew çû bajarê Aram-Naharayîmê ku Nahor lê dima.
Di vê malê de kes ji min mezintir tuneye. Ji bilî te, malxweyê min tu tiştek ji min texsîr nake. Çimkî tu jina wî yî. Ez çawa dikarim xerabiyeke wiha bikim û li dijî Xwedê guneh bikim?”
Ûsiv li keyayê mala xwe emir kir û got: “Barên van mirovan bi qasî ku ew bikarin hilgirin bi qût dagire û pereyê her yekî ji wan deyne ser devê tûrikê wî.
Ezê wan li mala xwe, Di nav dîwarên xwe de, Nav û cihekî bîranînê bidim wan Ku ji ya kur û keçan çêtir in. Ezê navekî herheyî bidim wan ku nayê avêtin.
Wî bi qasî cihê lingekî jî, bi mîrasî neda wî; lê bi ser ku hê zarokên wî nebûn jî, soz dayê ku ‹vî welatî bi milkîtî bide wî û dûndana wî ya ku li pey wî rabe.›
Wê soz da û got: “Ya Xudanê Karîndar, heke tu bi rastî hay ji şikestina xulama xwe hebî û min bînî bîra xwe, xulama xwe ji bîr nekî û kurekî bidî min, heta sax be ezê wî pêşkêşî riya te bikim. Wê tu caran gûzan bi serê wî nekeve.”