Min Îbrahîm hilbijart ku li zarokên xwe û li nifşê piştî xwe emir bike ku hay ji riya min hebin û ya heq û rast bikin. Ezê jî soza min daye wî pêk bînim.”
Çawa ku me bi te re xerabiyê nekir, hergav qenciyê bi te kir û tu bi xêr û silamet şandî, tu jî xisarê nede me. Kifş e ku tu ji aliyê Xudan ve hatî pîrozkirin.”
Bila gel ji te re xulamiyê bikin Û netewe serî li ber te deynin. Bibe serwerên birayên xwe, Bila kurên diya te serî li ber te bitewînin. Yên ku nifirê li te dikin, bila nifir li wan be. Kesên ku te pîroz dikin, pîroz bibin.”
Wê ziriyeta te wekî toza erdê zêde bibe û hûnê ber bi rojava û rojhilat, ber bi bakur û başûr ve belav bibin. Wê hemû eşîrên li ser rûyê erdê bi te û bi ziriyeta te pîroz bibin.
Padîşah wê bersîvê bide û ji wan re bêje: ‹Bi rastî ez ji we re dibêjim, we çi ji yekî ji van birayên min ên herî biçûk re kiribe, we ew ji min re kiriye.›
Birahîm hê sinetnebûyî nîşana sinetê wek mora rastdariya ku bi baweriyê tê, stand. Bi vî awayî Birahîm bû bavê wan hemûyên ku bê sinet baweriyê tînin, da ku ew jî rastdar bên hesabkirin.
Îcar soz ji Birahîm û ji dûndana wî re hatin dayîn. Nayê gotin wek ku ji bo gelekan be: «Ji hemû dûndanê re», lê belê wek ku ji bo yekî bi tenê be, dibêje: «Ji dûndana te re», ku ev jî Mesîh e.
Piştî vê yekê min dît ku va ye, elaleteke mezin ya ku ji her miletî, ji her bavikî, ji her gelî û ji her zimanî ku tu kesî nedikarî bihejmarta; xiftanên spî li xwe kiribûn û guliyên xurmeyan di destên wan de bûn û li ber text û li ber Berx radiwestan.