Dawid serê xwe rakir û dît ku milyaketê Xudan di navbera erd û ezmanan de sekiniye. Di destê wî de şûrê tazî hebû ku li dijî Orşelîmê dirêj kiribû. Dawid û rîspiyên gel ku bi çûx rapêçayîbûn, deverû çûn erdê.
“Wê rîspiyên gelê Îsraêl guhdariya dengê te bikin û hûnê bi hev re herin ba Padîşahê Misrê û bêjin: ‘Xwedayê Îbraniyan Xudan rastî me hat. Niha destûr bide me, ji bo ku em ji Xwedayê xwe Xudan re qurban serjê bikin, em sê rojan di beriyê de rêve herin.’
Wekî hirça ku ji ferxikên xwe hatiye veqetandin, Ezê kezeba wan perçe bikim. Ezê wekî şêremê wan li wir bixwim û tune bikim, Ezê wekî heywanên çolê wan bidirînim.
Mûsa ji Harûn re got: “Xudan gotibû: “‘Bi saya kesên ku nêzîkî min dikin, Ezê pîroziya xwe nîşan bidim. Li ber çavê tevahiya gel, Ezê birûmet bim.’” Harûn bêdeng ma.