Xwedayê Ezmanan Xudanê ku ez ji mala bavê min, ji welatê ku ez lê çêbûbûm anîme, sond xwar û got: ‘Ezê vê herêmê bidim ziriyeta te.’ Wê milyaketê xwe bişîne pêşiya te ku tu karibî ji wê derê jinekê ji kurê min re bînî.
Milyaketê ku ez ji her xerabiyê rizgar kir, Van kuran pîroz bike. Bila ew bi navê min, Bi navê bavkalên min Îbrahîm û Îshaq bên gazîkirin, Li ser rûyê erdê gelek zêde bibin.”
Li çolê rojek meşiya, paşê hat li bin deviyeke hêrvistê rûnişt, mirina xwe xwest û got: “Ya Xudan, êdî bes e! Hema niha ruhê min bistîne, çimkî ez ji bav û kalên xwe ne çêtir im.”
Xudan li Mûsa hêrs bû û got: “Ma Harûnê Lêwiyî ne kekê te ye? Ez dizanim, ew baş dipeyive. Ew niha dertê ku bê pêşiya te û gava ew te bibîne wê dilê wî şa bibe.
Heke ez bêjim: “Ezê wî bi bîr neyînim, Ezê êdî bi navê wî nepeyivim,” Tiştekî ku di hestiyên min de hatibû girtin, Di dilê min de wekî êgir pê dikeve. Ez bi ragirtina xwe westiyam, Êdî nikarim ragirim.
Lê belê Ûnis ji ber Xudan reviya ku here Tarşîşê. Ew daket Yafayê û gemiyeke ku diçe Tarşîşê dît. Wî heqê riya xwe da û ket gemiyê ku bi wan re here Tarşîşê û ji Xudan dûr bikeve.
Milyaketê Xudan ji Gîlgalê derket Boxîmê û ji gelê Îsraêl re got: “Min hûn ji Misrê deranîn û anîn welatê ku min ji bav û kalên we re soz dabû. Min got: ‘Ezê peymana ku min bi we re çêkiriye tu caran xera nekim.