Xudan got: “Here çiyê û li ber min bisekine.” Va ye Xudan derbas dibû. Bayekî xurt ê mezin, çiyayan dikir şeq û li ber Xudan zinar perçe dikirin, lê Xudan ne di nav de bû. Piştî bayê, erdhej çêbû, lê Xudan ne di nav de bû.
Gava gel dît ku Mûsa ji daketina çiyê bi derengî ket, ew li ba Harûn civiyan. Wan jê re got: “Rabe, îlahekî çêke ku li pêşiya me be. Çimkî em nizanin çi hat serê zilamê ku em ji welatê Misrê deranîn.”
Mûsa jê re got: “Gava ez ji bajêr derkevim, ezê destê xwe dirêjî Xudan bikim. Wê êdî brûsk lê nexe û zîpik jî nebare. Bi vî awayî tê bizanibî ku dinya, dinyaya Xudan e.
Lê tu li vir li ba min bisekine. Ezê hemû emir, qanûn û rêbazên ku tê hînî wan bikî, ji te re bibêjim ku li wî welatê ezê bi milkî bidim wan, pêk bînin.’
Ji ber ku we li ber çavê Xudan ev guneh kirin û ew hêrs kir, min careke din çil şev û çil rojan xwe li ber Xudan avêt erdê, min ne nan xwar, ne jî av vexwar.
Dema ez lewheyên kevirîn bînim ez hilkişiyam çiyê –lewheyên kevirîn ên ku peymana Xudan a ku bi we re çêkiribû– ez çil şev û çil rojan li çiyê mam. Min ne nan xwar, ne jî av vexwar.