Jina yekî ji koma pêxemberan, ji Êlîşa lava kir û got: “Xulamê te, mêrê min mir. Tu dizanî ku ew xulamê te ji Xudan ditirsiya. Kesê ku em deyndarê wî ne, hat ku herdu kurên min wek kole ji xwe re hilde û bibe.”
Jinik hat, ji Êlîşayê zilamê Xwedê re hal û mesele got. Êlîşa lê vegerand: “Here, zeytê bifiroşe, deynê xwe bide, bi pereyê mayî tu û kurên xwe bijîn.”
Ax dayika min! Wey li min ku te ez anîm dinyayê! Ez bi tevahiya welêt re pevçûn û berberiyê dikim! Ne min bi deyn stand, ne jî min bi deyn da, Lê herkes nifir li min dike.
“Heke birayekî ku di nav we de li bajarên welatê ku Xwedayê we Xudan dide we hejar hebe, hûnê dilê xwe hişk nekin. Destê xwe ji birayê xwe yê hejar re negirin,
Gava roj diçe ava, tê esse gerewa te jê standiye lê vegerînî. Wê bi ebayê xwe razê û ji bo te dua bike. Wî çaxî wê ev yek, li pêş Xwedayê te Xudan ji te re wekî rastiyê bê hesibandin.