Wê şevê Xudan lê xuya bû û got: “Ez Xwedayê bavê te Îbrahîm im. Netirse, ez bi te re me. Ezê te pîroz bikim û ji bo xatirê xulamê xwe Îbrahîm ziriyeta te zêde bikim.”
Bi xerîbî li vê derê bimîne. Ezê bi te re bim û te pîroz bikim. Ezê van hemû herêman bidim te û ziriyeta te. Ezê wê sonda ku min ji bavê te Îbrahîm re xwar bînim cih.
Lê ji ber peymana ku wî bi Îbrahîm, Îshaq û Aqûb re çêkir, Xudan li wan hat rehmê. Dilê wî bi wan şewitî û ew ber bi wan ve çû. Wî nexwest wan helak bike. Heta niha jî wî ew ji ber çavê xwe neavêtine.
Gava Xudan ji bo wan dadgerek derdixist, Xudan pê re bû û wî dadgerî di hemû rojên xwe de ew ji destê dijminê wan rizgar dikir. Çimkî Xudan ji ber nalîna wan a ku zordaran tengasî dida wan, li ber wan diket.
“Sibê van çaxan, ezê yekî ji herêma Binyamînê bişînim ba te. Tê wî wekî serwerê gelê min Îsraêl bi rûnkirinê kifş bikî. Wê ew gelê min ji destê Filîstiyan rizgar bike. Min rewşa gelê xwe dît, çimkî hewar û zarîna wan gihîşte min.”