Naeman û zilamên xwe vegeriyan ba zilamê Xwedê. Hat li pêşiya wî sekinî û got: “Va ye, niha ez êdî dizanim ku Xwedê li tevahiya dinyayê tuneye, tenê li welatê Îsraêl heye. Ez lava dikim, ji vî xulamê xwe xelatekê qebûl bike.”
Te li dijî Firewn, tevahiya xulamên wî û tevahiya gelê welatê wî nîşan û keramet pêk anîn. Çimkî te dizanibû wan çiqas zilm û zorî li ser wan kir. Herwekî îro, te nav û dengê xwe belav kir.
“Ji bo ku tu wan vegerînî ser Şerîeta xwe te ew hişyar kirin. Lê wan quretî kir û guhdariya emrên te nekirin. Wan li dijî hikmên te ku mirov bi kirina wan dijî, guneh kirin. Wan serhişkî kir, pişta xwe da te û guhdariya te nekir.
Werin em li dijî wan biaqil bin, an na wê zêdetir bibin. Heke şerek derkeve, wê bi dijminên me re bibin yek, li dijî me şer bikin û ji vî welatî derkevin herin.”
Piştî Mûsa û Harûn çûn ba Firewn, wan jê re got: “Xwedayê Îbraniyan Xudan wiha dibêje: ‘Heta kengê tê xwe li ber min nizim nekî? Gelê min berde ku xulamiya min bike.
“‘Ezê wê şevê di welatê Misrê re derbas bibim. Hem ji mirovan û hem jî, ji heywanan, hemû yên pêşî bikujim û tevahiya îlahên Misrê dadbar bikim. Ez Xudan im.
Ez Nebûxadnessar, ez ji Padîşahê Ezmanan re spasdar im. Ez pesnê wî didim û wî berz dikim. Çimkî hemû karên wî rastî û riyên wî dadperwerî ne. Ew dikare yên ku di riya quretiyê de dimeşin nizim bike.”
Xortno, bi vî awayî bi ya rihspiyan bikin û hemû li hember hev nefsbiçûk bin. Çimkî: «Xwedê li hember pozbilindan disekine Lê keremê li nefsbiçûkan dike.»