Stûna ewran di navbera artêşa Misrê û gelê Îsraêl de sekinî. Tevahiya şevê ewr aliyekî dikir tarî û aliyê din dikir ronahî. Loma seranserê şevê herdu alî nêzîkî hev nebûn.
Xudan ji Mûsa re got: “Ji Harûn re bêje: ‘Gopalê xwe hilde û destê xwe dirêjî ser avên Misrê –çem û qamirgehên wî, cihok û hemû çalên wan ên avê– bike ku bibin xwîn. Wê li seranserê welatê Misrê, hemû avên di firaxên dar û keviran de bibin xwîn.’”
Gava ez hatim çima kes tunebû? Çaxê min gazî kir, çima kesî bersiva min neda? Ma destê min ewqas kurt e Ku ez we xilas nekim? An hêza min tunebû Ku ez we rizgar nekim? Ez bi erzşikandina xwe deryayê ziwa dikim, Ez çeman dikim berî. Masiyên wan ji bêaviyê, Ji tîbûnê dimirin û bêhn didin.
Ya Xudan, ma tu ji çeman hêrs bûyî? Xezeba te ji bo rûbaran e? Çaxê tu li hespên xwe, Li erebeyên xwe yên rizgariyê siwar bûyî, Ma xezeba te li dijî deryayan bû?
Çimkî me bihîst gava hûn ji Misrê derketin, çawa Xudan ava Derya Sor li ber we ziwa kir û we bi çi awayî li rojhilatê Çemê Şerîayê, Sîhon û Ogê padîşahên Amorî bi tevahî tune kirin.
Gava tevahiya gelê Îsraêl Çemê Şerîayê derbas dikir, kahinên ku Sindoqa Peymana Xudan hildigirin, li erdê ziwa yê di nîvê çêm de sekinî. Bi vî awayî tevahiya milet çemê ziwa derbas kir.
Çawa ku Xwedayê we Xudan heta ku me Derya Sor derbas kir, ew der ziwa kir, wisa jî Xwedayê we Xudan heta me Çemê Şerîayê derbas kir, ew der jî ziwa kir.