Heke bi dilê padîşah be, bila fermanekê derxe. Bila ev ferman li qanûnên Pars û Medan bên zêdekirin ku nayên guhertin. Wê careke din Waştî neyê ba padîşah. Bila padîşah şahbanûtiya wê bide jineke din ku jê çêtir e.
Di roja sêzdehê meha pêşî de, nivîsendeyên padîşah hatin gazîkirin. Li gorî her tiştê ku Haman emir kir, bi nivîsîna her herêmê û bi zimanê her gelî ji setrabên padîşah, waliyên bajaran û serekên miletan re fermanek hat nivîsandin. Li ser fermanê, nav û mora Ahaşwêroşê Padîşah hebû.
Mordexay name bi navê Ahaşwêroşê Padîşah nivîsandin, bi gustîla padîşah mor kirin û bi riya qasidên siwarên hespên beza yên padîşah hatibûn amadekirin, şandin her derê.
Lê belê kesek nikare fermana padîşah betal bike ku bi gustîla wî hatiye morkirin. Loma jî hûn çawa baş dibînin wisa bikin, bi navê padîşah li ser meseleya Cihûyan binivîsin û bi gustîla min mor bikin.”
Li ser vê yekê ew çûn ba padîşah û li ser fermana wî wiha gotin: “Ya padîşah, ma te qanûnek mor nekir û negot di nav sî rojan de ji te pê ve, kî ji mirovekî yan ji îlahekî re dua bike, wê wî bavêjin çala şêran?” Padîşah got: “Li gorî qanûnên Med û Parsan ku nayên guhertin ev gotin rast e.”
Li ser vê yekê ew careke din li ba padîşah kom bûn û jê re gotin: “Ya padîşah, bizanibe ku ev qanûna Med û Parsan e: Tu qanûn û fermana ji aliyê padîşah ve hatiye danîn naguhere.”