23 Paşê gelê Îsraêl çû Bêt-Êlê. Li hizûra Xudan heta êvarê giriya. Ji Xudan pirs kir û got: “Ma em dîsa li dijî pismamên xwe Binyamîniyan şer bikin?” Xudan got: “Erê, li dijî wan şer bikin.”
Gel li dora Dawid civiya. Gelekî xwestin ku beriya bibe êvar tiştekî bixwe, lê Dawid sond xwar û got: “Heta tav hebe, ezê ne nan ne jî tiştekî din bixwim. Heke na bila Xwedê eynî tiştî û jê jî xerabtir bîne serê min!”
Piştre Yêşû got: “Ya Reb Xudan! Ma te ev gel di Çemê Şerîayê re derbas kir ku me bidî destê Amoriyan û me tune bikî? Xwezî em ji halê xwe razî bûna û li wî aliyê Çemê Şerîayê bimana!
Gelê Îsraêl rabû çû Bêt-Êlê. Li wir, wan ji Xwedê pirsî û got: “Kî ji me wê pêşî here û li dijî Binyamîniyan şer bike?” Xudan got: “Wê eşîra Cihûda pêşî here.”
Ji wir tê pêşde herî û darmaziya li Tavorê bibînî. Tê li wir rastî sê kesan werî ku hevrazê Bêt-Êlê dibin ji bo ku herin hizûra Xwedê. Di destê yekî de sê karik, di destê yê din de sê nan û di destê yê sisêyan de jî sê meşk şerab hene.
Gelê Îsraêl ku li Mîspayê kom bû, ji bîrê av derxist û li pêşiya Xudan rijand. Wê rojê rojî girtin û gotin: “Me li ber Xudan guneh kir.” Samûêl li Mîspayê serweriya gelê Îsraêl kir.